Altijd happy in mijn werk!
Altijd? Nee, natuurlijk niet altijd. Soms gebeuren er dingen waar ik niet blij van word. Soms heb ik daar geen invloed op, maar heel vaak ook wel!
Die ontdekking deed ik jarengeleden nadat ik met een burn-out op de bank zat. Wat was het plezier ver te zoeken! Als een zielig vogeltje zat ik in de hoek van de bank, geen idee hoe ik de dag door moest komen. Het liefst wilde ik de hele dag slapen en niemand spreken.
Hoe heb ik het zover laten komen? Dat deed ik natuurlijk niet bewust. Dat ging geleidelijk. Ik was aan het ‘overleven’. In mijn werk stond ik bekend als de goedlachse, gedreven, betrokken en loyale medewerker. Doe daar nog een snufje enthousiasme en verantwoordelijkheidsgevoel bij en voilà, het recept om burn-out te raken. Is dat zo, denk je nu misschien. Dat hoeft natuurlijk niet voor iedereen zo te zijn, ik sloeg echter door in mijn kwaliteiten. Die kwaliteiten die mijn collega’s zo in mij bewonderden.
Ik zorgde heel goed voor mijn collega’s en voor de organisatie. Ik wist wat er van mij verwacht werd en deed mijn uiterste best om hieraan te voldoen. Maar oh, wat vergat ik mezelf. Ik was loyaal aan alles en iedereen, maar was ik ook loyaal aan mijzelf? Regelmatig werd ik gebeld en begon de zin: “Jij weet nog weleens iets…” Ik wilde iedereen helpen. En vooral aan de verwachting voldoen, of liever nog boven de verwachting uitstijgen. Als ik het doe doe ik het goed! En fouten maken, ai, dat stond niet in mijn woordenboek. Bij een ander had ik hier geen problemen mee, maar voor mezelf… not done!
Eigenlijk had ik een plaatje van de perfecte medewerker geschapen en probeerde hier uit alle macht aan te voldoen. Dat ging redelijk lang goed. Gewoon nog iets harder werken, nog iets meer mijn best doen. Werk mee naar huis. Blijven lachen. Problemen in het team, kom maar, ik los het wel op. Hulp vragen? Nee joh, nog even doorbikkelen en dan heb ik het weer op orde. Tot het licht uit ging en ik alleen nog maar kon huilen…
Wat was dit een zware tijd, ik dacht dat ik er nooit uit zou komen. Telkens als ik weer twee stapjes vooruit ging en ik hoop kreeg dat ik weer de oude zou worden, ging ik weer één stapje achteruit. Wat frustrerend! En toch ging ik vooruit, heel langzaam. En… ik werd níet meer de oude. Ik kreeg namelijk hulp van een heel fijne coach, hij leerde me kijken naar mezelf en hoe ik met mijzelf omging. Hij leerde me dat mijn oude ik niet goed voor zichzelf zorgde en leerde me hoe ik weer lief voor mezelf kon zijn. Deze donkere periode heeft mij geleerd wat ik wil, wat ik belangrijk vind! Niet alleen in werk, ook in privé.
Voor mij is werkplezier dat kunnen doen wat ík belangrijk vind, waar ík in geloof, op de manier die bij mij past. En natuurlijk kan dat niet altijd volledig, maar ik streef er naar hier zo dichtbij als mogelijk te komen. Plezier in mijn werk haal ik ook uit mijn omgeving door mij te omringen met inspirerende en fijne mensen, waar ik mee kan lachen en mee kan huilen.
En gaat dat nu dan altijd goed? Val ik nooit meer terug in mijn oude patroon? Nee, helaas is het geen knop die je zomaar even omzet. Wat ik heel waardevol vind wat ik geleerd heb is dat ik herken, dat ik vooral voel, als ik weer terugval en weet wat ik moet doen om weer grip op mezelf te krijgen. Dat lukt niet altijd alleen, soms heb ik een beetje hulp van mijn omgeving nodig. Want ook dat heb ik geleerd, hulp vragen is geen teken van zwakte, maar juist heel krachtig en heel fijn!